Ażeby w żadnym szczególe nie ucierpiał cały kształt

Ażeby w żadnym szczególe

Nie ucierpiał cały kształt

Jak podpatrzeć

Ciebie Boże

I Twój cały

Jakże idealny Świat

Jak go przenieść

Na sztalugę

Ażeby w żadnym

Szczególe

Nie ucierpiał

Żaden kształt

Każdy kształt

Tak idealny

Że nie sposób

Zmierzyć się

Żeby kopia

Tak nie wyszła

Jak się ma

Do nocy

Dzień

Dłoń Przenoszę

Z dłonią stopę

I podglądam

Palec w palec

Tak mija

Dzień niejeden

Ale nawet i tygodnie

Nawet i miesiące całe

Tyle było już przymiarek

Do dłoni

Przykładam dłoń

No nie powiem

Też są piękne

Też są zgrabne

Drobne ładne

Ale nie są idealne

Mimo trudu 

I uporu

Ciągle jednak

To nie to

A lat coraz bliżej setki

Przed sztalugą

Siada Czas

Kiwa głową

Waży słowo

I co powie

Kiedy przyjdzie

Indeks zdać

A repety przecież 

Nie ma

Jeden żywot

Jedno zal

Każdy obraz

Chce być przecież

Dziełem sztuki

I to dziełem

Niepodważalny

Ponad miarę

Ponad czas

Choćby i na

Tysiąc lat

Łowię kształty

I szczegóły

Przymierzam

Do ramy czasu

W duszy modlę się

Do Ciebie Boże

Żeby z wagą Doświadczenia

Żeby były możliwie

Jak najbliżej

Twojego Boże

Oryginału

By nie były 

Za daleko

Po cóż takie odległości

Niech więc

Moja dłoń

Ta na sztaludze

Moja stopa

Ta na sztaludze

Będzie 
Jak najbardziej

Jak najbardziej podobna

Do Twojej hojnej

Serdecznej dłoni

Podpatrzyłem 
Z każdej strony

Wszystkie palce

I dłoń całą 

Aż po łokcie

I znów coś mi nie pasuje

I znów jestem

W mojej kropce

I tak tydzień 

Za tygodniem

Że tak i w miesiące

W lata

Tworzę wciąż

Kolejne kopie

A te są podobne

Kopia w kopię

Zawsze

Każda

A tu jeszcze 

Cała postać

A w niej znowu

Drobiazg w drobiazg

Że park chyba

Przemaluję

Bo to sprawa

Znacznie prostsza

Jak podpatrzeć

Ciebie Boże

I Twój cały

Jakże idealny Świat

Jak go przenieść

Na sztalugę

Ażeby 

W każdym szczególe

Nie ucierpiał

Żaden kształt

Ilustracje 

Władysław Dobrucki

Foto i tekst

Stanisław J. Zieliński

7.02.2017 R

W Autorskiej Galerii

Władysława Dobruckiego

Stanisław J. Zieliński

Gdański Dom
Wydawnictw Artystycznych

Bartek 2016 

Sprywatyzowana Witryna Poetycka

Mistrz Władysław

Zawsze powie…

…

Taki obraz

Jaki człowiek

I tak sobie

Dalej myśli

Ile w pędzlu

Jest korzyści

Nieraz wpadnie tu

Dziewczyna

Żeby obraz swój

Zatrzymać

I Mistrz wnet

Szykuje pędzel

Żeby lat

Nie było więcej

By twarzyczka

Była pierwsza

Charakterek

Wnętrze wiersza

Czasem wpadnie tutaj

Tatuś

Człowiek bogacz

Lecz i pracuś

I sam pyta Mistrza

Który

Kupić obraz

Do chałupy

By każdemu się podobał

By był zawsze

Pierwsza moda

Bo on na to

Nie ma czasu

Nawet myśleć

Na ten temat

Co dziś sztuka

Chce dać światu

Lecz Mistrz mówi

Że nie powie

Co dziś światu

Daje sztuka

Taki obraz

Jaki człowiek

Człowiek musi więc

Sam szukać

Kiedy tylko

Błyśnie wiosna

Mistrz wyruszy

Do ogrodu

Łapać słońce

Łapać błękit

Nawet wiatr

Próbuje złapać

W swój dojrzały

Nowy obraz

Że aż problem

Jest niemały

Ma go kawka

I skowronek

Czy fruwa

Pod Bożym Niebem

Czy to jest

Li tylko obraz

I jest problem

Także czasem

Gdy przyczepi się chłopisko

Że ten ciepły akt kobiecy

To jest jego

On jest pewien

Tak czytelne

Że bez lupy

Może patrzeć

Na to wszystko

I aż pyta

Kiedy przyszła

I aż pyta kiedy była

I czy wiernie pozowała

Czy tak wiernie

Mistrz Władysław

Był odtworzył

Ów skarb w myślach

I dodając już co nieco

I z autopsji

I z dedukcji

Mistrz Władysław

I tu powie

I akt taki

Jaki człowiek

Stanisław J. Zieliński

Gdańsk 14.04.2011 r.