Sprywatyzowana Witryna Poetycka

Mistrz Władysław

Zawsze powie…

…

Taki obraz

Jaki człowiek

I tak sobie

Dalej myśli

Ile w pędzlu

Jest korzyści

Nieraz wpadnie tu

Dziewczyna

Żeby obraz swój

Zatrzymać

I Mistrz wnet

Szykuje pędzel

Żeby lat

Nie było więcej

By twarzyczka

Była pierwsza

Charakterek

Wnętrze wiersza

Czasem wpadnie tutaj

Tatuś

Człowiek bogacz

Lecz i pracuś

I sam pyta Mistrza

Który

Kupić obraz

Do chałupy

By każdemu się podobał

By był zawsze

Pierwsza moda

Bo on na to

Nie ma czasu

Nawet myśleć

Na ten temat

Co dziś sztuka

Chce dać światu

Lecz Mistrz mówi

Że nie powie

Co dziś światu

Daje sztuka

Taki obraz

Jaki człowiek

Człowiek musi więc

Sam szukać

Kiedy tylko

Błyśnie wiosna

Mistrz wyruszy

Do ogrodu

Łapać słońce

Łapać błękit

Nawet wiatr

Próbuje złapać

W swój dojrzały

Nowy obraz

Że aż problem

Jest niemały

Ma go kawka

I skowronek

Czy fruwa

Pod Bożym Niebem

Czy to jest

Li tylko obraz

I jest problem

Także czasem

Gdy przyczepi się chłopisko

Że ten ciepły akt kobiecy

To jest jego

On jest pewien

Tak czytelne

Że bez lupy

Może patrzeć

Na to wszystko

I aż pyta

Kiedy przyszła

I aż pyta kiedy była

I czy wiernie pozowała

Czy tak wiernie

Mistrz Władysław

Był odtworzył

Ów skarb w myślach

I dodając już co nieco

I z autopsji

I z dedukcji

Mistrz Władysław

I tu powie

I akt taki

Jaki człowiek

Stanisław J. Zieliński

Gdańsk 14.04.2011 r.