Sprywatyzowana Witryna Poetycka

Mistrz Władysław

Zawsze powie…

…

Taki obraz

Jaki człowiek

I tak sobie

Dalej myśli

Ile w pędzlu

Jest korzyści

Nieraz wpadnie tu

Dziewczyna

Żeby obraz swój

Zatrzymać

I Mistrz wnet

Szykuje pędzel

Żeby lat

Nie było więcej

By twarzyczka

Była pierwsza

Charakterek

Wnętrze wiersza

Czasem wpadnie tutaj

Tatuś

Człowiek bogacz

Lecz i pracuś

I sam pyta Mistrza

Który

Kupić obraz

Do chałupy

By każdemu się podobał

By był zawsze

Pierwsza moda

Bo on na to

Nie ma czasu

Nawet myśleć

Na ten temat

Co dziś sztuka

Chce dać światu

Lecz Mistrz mówi

Że nie powie

Co dziś światu

Daje sztuka

Taki obraz

Jaki człowiek

Człowiek musi więc

Sam szukać

Kiedy tylko

Błyśnie wiosna

Mistrz wyruszy

Do ogrodu

Łapać słońce

Łapać błękit

Nawet wiatr

Próbuje złapać

W swój dojrzały

Nowy obraz

Że aż problem

Jest niemały

Ma go kawka

I skowronek

Czy fruwa

Pod Bożym Niebem

Czy to jest

Li tylko obraz

I jest problem

Także czasem

Gdy przyczepi się chłopisko

Że ten ciepły akt kobiecy

To jest jego

On jest pewien

Tak czytelne

Że bez lupy

Może patrzeć

Na to wszystko

I aż pyta

Kiedy przyszła

I aż pyta kiedy była

I czy wiernie pozowała

Czy tak wiernie

Mistrz Władysław

Był odtworzył

Ów skarb w myślach

I dodając już co nieco

I z autopsji

I z dedukcji

Mistrz Władysław

I tu powie

I akt taki

Jaki człowiek

Stanisław J. Zieliński

Gdańsk 14.04.2011 r.

Nie wiadomo z Kim się spotkał

Chrystusowi Uczniowie

Autorska Seria Poetycka

I powiedział kiedyś Pan: pójdź za mną...I Władysław, jeszcze jako kilkuletni chłopiec - poszedł bez wahania...I po drodze spotkał dwa przedmioty, które z miejsca bardzo mu przypadły do gustu, a były to: pędzel i sztaluga...I tak już przy nich pozostał po dzień dzisiejszy...

   Szczęśliwi są Ci, którzy słuchają głosu Pana, albowiem Pan wie najlepiej, gdzie jest najlepsze miejsce dla każdego z nas!!! Władysław swoim posłuszeństwem wobec Głosu Pana - w zupełności to potwierdza...

Nie wiadomo

Z Kim się spotkał…

…

Do dziś nie wie

Czy naprawdę był tu kto

Ale Mistrz Malarz Władysław

Dostał całą moc talentów

Więcej niż wiadro

Niż worek

Niż kosz

Może sam układać ziemię

Drogi swe

Oliwski park

Może czas zamykać w ramy

I może zmieniać swój czas

Lata idą zadumane

Gdy w nie nawet

Dmuchnie wiatr

Mistrz Malarz Władysław

Zawsze jest w tym samym miejscu

I zawsze jest i taki sam

I nie taki sam

I tak co dzień

I tak zawsze

O pędzel wsparty

Waży światło barwy dźwięk

Wyraz twarzy

Kropki kreski

Radość smutek

Bojaźń lęk

I ta siła

Czas zatrzymać

I powiedzieć hola hola

Do wszystkich nadchodzących dni

Lata całe że los cały

Jeden

Bezustannie trwający Wernisaż

W tej jednej Wielkiej Galerii Arcydzieł

Jakim jest Świat

Kąpie się w Słońcu

Oliwska Książnica

Księżne i Książęta

Ileż obrazów

Mistrza Malarza Władysława

W każdym z nas

A każdy to inny wszechświat

Inna planeta inna orbita

A między nimi

Ileż tysięcy tych chwil biegnących

Nie tylko przygodnych

Świetlnych lat

Jakże to wszystko

Mistrz Malarz Władysław

Może nagle odwrócić odmienić

Jakże to wszystko

Może przybliżyć oddalić

I na poważnie

I gdy do drzwi zapuka

Jakiś żart

Portrety akty

Odległe pejzaże

Aż po ten pierwszy dzień

Bożego Tworzenia Świata

Gdy była Ziemia i było Niebo

I gdy był tylko Bóg

I Pierwsi Rodzice

Adam i Ewa

Patrzę na ten obraz

Zamknięty w ramy złote

I pytam

Z niedowierzaniem pytam

Mistrzu Malarzu Władysławie

Czy tak naprawdę wyglądał Raj

I tak plecami do siebie odwróceni

Byli Nasi Pierwsi Rodzice

Gdy tak niepostrzeżenie

Nagle dokonał się

Ten Pierwszy Akt

Nie wiadomo

Z kim się spotkał

Do dziś nie wie

Czy naprawdę był tu kto

Ale Mistrz Malarz Władysław

Dostał całą moc

Niesamowitych talentów

Więcej niż wiadro

Więcej niż worek

Więcej niż kosz

I nic tylko grzebie

I grzebie
I codziennie

Coś z nich wydobywa

I nic tylko nosi

Ustawia wiesza dopasowuje

Do ogrodu

Na sztalugę

Na okno

Na ścianę

Aż po samo dno duszy

Aż po samo serce

A rytmu tych poszukiwań

Nie jest w stanie zagłuszyć

Nawet największe

Największe Tsunami

Bo stokroć większe tsunami

Jest w Nim

I w pędzlu

Malarza Władysława

Mistrza

Stanisław J. Zieliński

Gdańsk 4.06.2011 r.

Od autora...Uroczysty Wernisaż, kolejny w ciągu bogatych artystycznych zdarzeń w twórczości i w życiu Władysława Dobruckiego, zapowiadający bogatą wystawę Jego obrazów miał miejsce 1 czerwca Anno Domini 2011 w placówce Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Gdańsku - Oliwie.

     Jak zwykle było to nadzwyczajne wydarzenie z udziałem Rodziny oraz dość licznej grupy Przyjaciół, wiernych fanów Czcigodnego Artysty - wypróbowanych smakoszy dobrego malarstwa.

Każdy obraz jakiż wierny wprost z Twojego Losu kadr

Każdy obraz

Jakiż wierny

Wprost

Z Twojego Losu

Kadr

Popatrz popatrz

Nasz Nestorze

Nasz Malarzu Władysławie

Jak wspaniale już przenosisz

Ten swój świat

I w obrazach

Jak wspaniale

Pozostawiasz go na zawsze

Każdy obraz

Jakiż wierny to jest kadr

Wprost z Twojego losu kadr

I wieczorem

I o świcie

I o zmierzchu

A i nieraz wprost

Godzina za godziną

Przenosiłeś wprost z pamięci

Z głębi wspomnień

Wprost z dzieciństwa

I wprost z Domu Rodzinnego

By pod ręką było zawsze

Na sztaludze

Zanim przyjdzie

Ów Twój Pomysł

Twój Przyjaciel

I nakłoni by i tym razem

Iść na całość

Mimo zwątpień

Coś na ucho Tobie powie

Że w tym świecie

Tylko jedno zawołanie

Jedno hasło

Jedno credo

Choćbyś stworzył

I tysiące swoich dzieł

To niestety

Ale wszystko

Ciągle i stanowczo

Jest za mało

Spijasz nektar

Bo i radość

Niosą dzieła

To spełnienie

Ciągle tak niespełnionego

Lecz niestety

Lecz i głodu coraz więcej

I w Pracowni już na dzieła

Nie ma miejsca

Na podłodze

I na ścianach

Jeden w jeden

Dzieła stoją

Dzieła leżą

Dzieła wiszą

Ale każde jakże czeka

Na tę chwilę

Jeśli razem

Chociaż na wernisaż wyjdą

I zobaczysz wtedy

To wielkie zdumienie

Które nawet i opisać

Nie jest sposób

Władysławie

Czy to prawda że aż tyle

Wszystkie jakże

Jakże piękne i prawdziwe

Władysławie

Ty nic tylko chyba

Ciągle malowałeś

I ta głębia

Głębia kunsztu

Nawet w kresce

Na sztaludze

Widać wyciśnięte

Każdy Rok tu

Bowiem siedział

I podziwiał

I tak mocno był

Nad dziełem zadumany

Że aż nowy rok następny

Był go zastał

I tak naście

I tak aż dziesiątki lat

Każdy rok też

I przez okno

Też podglądał

Jakże bardzo rad był

Z tego że to on

Właśnie on

Mógł zobaczyć

Co nowego

Na sztaludze

A dziś mówisz

Tyle nagle lat minęło

Nie wiem kiedy

A także nie wiem jak

Lecz wystarczy spojrzeć

Na Twoją Pracownię

Pracownię Galerię

To cudowne

To cudowne

Pasmo dzieł

I pasmo dat

Wszystkie lata

Pozostają na obrazach

Czasem portret

Czasem dopieszczony akt

Na wszystek czas

Każdy obraz

Na swym miejscu

Ma mieć wszystko

Jak ma wszystko

Na swym miejscu

Boży Świat

Popatrz popatrz

Nasz Nestorze

Malarzu Władysławie

Jak wspaniale dziś przenosisz

Cały świat

I w obrazach

Jak wspaniale

Pozostawiasz go na zawsze

Każdy obraz

Jakiż wierny

Wprost z Twojego losu kadr

Foto: 

Archiwum Internetowe

Stanisław J. Zieliński

Tekst: 

Stanisław J. Zieliński

7.11.2016